Kendinizi ne zannediyorsunuz?

   Olay 1: Aile Danışmanının odasına gelen eşler son derece öfkeliler. Kadın eşi için; “bu adam ağzından çıkanı kulağı duymuyor söylediklerini inkar ediyor” diye dert yanarken, adam ise; “hep aynı nakarat söylemediğim şeyleri bana yakıştırmaya utanmıyor musun?” Şeklinde devam eden sağlıksız bir iletişim örneğini sergilemekteler. Onları n beceremedikleri sağlıklı iletişimdi. Onları dinledikten sonra  bir sonraki seans için kadına bir görev verdim. Ne zaman sert bir tartışma yaşansa o anları kayıt cihazına almasını söyledim. İkisi de kabul etti. Şartım ise kaydedilenlerin ilk dinlenilmesi  ise her birlikte  olacaktı. Aradan 7-8 gün geçti. Hep birlikte kayıt cihazından kaydedilenleri dinliyoruz.  Kadın büyük bir istekle cihazı çalıştırdı.  Gerçekten adam karısına hitabı sön derece saygısız ve hakaret dolu sözleri vardı.    Kayıt cihazı yalan söylemiyor olayı tüm çıplaklığıyla ortaya koyuyordu. Ancak adamın tepkisini hiç unutamıyorum. Gözleri fal taşı gibi açılmış hayretler içinde utanarak kızararak ve şaşkınlıkla kaseti dinliyordu. “Ama nasıl olur ben bunları söylediğimin inanın hiç farkında bile değilim. O an o kadar öfkelenmiştim ki ne söylediğimi hatırlamıyorum bile.” Sözleri ağzından döküldü. Aslında adam son derece samimiydi. Adam kendini ne zannettiği ile gerçek farklıydı ama o bunun farkında bile değildi.

 Olay 2: Adem Bey emekliliği çoktan hak etmiş edebiyat öğretmeniydi. Mesleğini çok seviyordu. Ama bir şeyler iyi gitmediğini hissediyordu.  Öğrencilerine karşı sempatik olamadığını düşünüyordu. Durumu gözlemek için, psikolog arkadaşı hocaya  derslerini  görüntü ve sesiyle kayda olmasını istemişti. Kendisini izlediği zaman öğretmen Adem Bey  hayretler içerisinde kalmış, utanmış ve suçlanmıştı. “Onlarca yıl öğrencilerim bana çok iyi tahammül etmişler” diyebilmişti ancak. Öğrencileri neden onu çok tutmadığını anlamıştı. Tek neden kendini ne zannettiği ile gerçekte ne olduğu arasında ki farkı algılayamamış olmasıydı. 

Olay 3:Hasan Bey’in çocukluğu baskı ve  sevgisiz bir ortamda geçmişti. Yaşı kırkların sonundaydı. O şatafatı çok seviyordu. Her şeyin eni o olmalıydı. Aslında onu çok iyi tanıyanlar acıyorlardı ona. Onun  duygusal açlığı  yakasını bırakmıyor ve iç dünyasında rahatlatan dengeleri  kurmaya çalışıyordu. O hep önde olmalı, ondan konuşulmalı ona hayran olunmalıydı.  Zavallı, aciz ve yönetemediği açlığını hep bastırmaya uğraşıyor tüm davranışlarında geçmişin izleri görülüyordu.  O gerçekle hayal arasında ki farkı göremez olmuş kendi hakkında ki yalanlarına kendisi de inanarak rahatlıyordu.  Ayaya bakan kedinin kendisini aslan olarak görmesiydi bu olan. Aslında o da herkes gibi olumlu olumsuz yönleri olan bir insandı. Yetenekli olduğu alanların yanında bazı konularda yetersizliği, zafiyeti eksikleri olmasının çok doğal olduğunu ayırdında değildi. Kendisiyle yüzleşmekten hep kaçınırdı.  O kusursuz olmalıydı.  Kendisini hayal ettiği gibi zannetmeye çok ihtiyacı vardı.   Aslında olan ise onun terapiye, kendine dönmeye farkındalığını arttırmaya ihtiyacı vardı.

Olay 4:Bir hafta sonu deniz kenarında Trilye’de bir çay bahçesindeyiz. İlerde bir dalgıç denize daldı uzun süreden sonra tam önümüzde suyun üstüne çıktı ve ilk yaptığı kendisini izleyenlere bakmak.  Yaptığı çok önemli bir işe başkaları tarafından tanık olunması belli ki onun için çok önemli. O sırada bir balıkçı teknesi  süratle yanımızdan geçerken direksiyonda olan kişi bir elinde bira, öbür eliyle artistik hareketlerle tekneyi idare ederken çay bahçesinde oturanlara yan gözle bakarak kendisine imrenilerek bakıldığının zevkini görmek istiyordu. O da dipte yüzen balık adam gibi yaptığı önemli şeye tanık olunmasını istiyor. Belli ki onunda çocukluk döneminden kalma umursanma, kabul görme, takdir edilme sorunları var.  Her iki kişide yaptıkları sıradan şeylerle kendilerini ne zannettiklerini gösteriyorlar.

    Çocukluklarında umursanmayan, kabul görmeyen, değer verilmeyen sevilmeyen kişilerin marazi yapısıdır "kendini ne zannediyor" durumlarına düşmek.HG